บริเวณที่พบศิลาจารึกปากลำโดมน้อยเป็นเนินขนาดเล็กก่อด้วยก้อนหินและแผ่นหินทรายธรรมชาติปัจจุบันอยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติแก่งตะนะและอยู่ห่างจากบริเวณที่ตั้งเขื่อนปากมูลขึ้นมาทางเหนือ ปีที่พบจารึก คือ วันที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2534 โดยเจ้าหน้าที่โบราณคดีใต้น้ำ กองโบราณคดี กรมศิลปากร
ลักษณะทางสถาปัตยกรรม ศิลปกรรม เป็นหินสีเทาแถบชมพูมีจารึกด้านเดียวจำนวน 6 บรรทัดใช้อักษรปัลลวะภาษาสันสกฤต มีรายละเอียดอื่น ๆ ดังนี้
ชื่อจารึก : จารึกปากโดมน้อย(English Version)
ชื่อจารึกแบบอื่นๆ : ศิลาจารึกปากโดมน้อย
อักษรที่มีในจารึก : ปัลลวะ
ศักราช : พุทธศตวรรษ12
ภาษา : สันสกฤต
ด้าน/บรรทัด : จำนวนด้าน 1 ด้าน มี 6 บรรทัด
วัตถุจารึก : หินทราย
ลักษณะวัตถุ :รูปเสมา
ขนาดวัตถุ : กว้าง 38.80 ซม. สูง 147 ซม. หนา 37.7 ซม.
บัญชี/ทะเบียนวัตถุ : 1) กองหอสมุดแห่งชาติ กำหนดเป็น อบ. 28
2) ในหนังสือ โบราณคดีเขื่อนปากมูล กำหนดเป็น ศิลาจารึกปากโดมน้อย
ปีที่พบจารึก : วันที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2534
สถานที่พบ : ริมฝั่งแม่น้ำมูล ปากลำโดมน้อย ในเขตอุทยานแห่งชาติแก่งตะนะ ตำบลคำเขื่อนแก้ว อำเภอสิรินธร จังหวัดอุบลราชธานี
ผู้พบ : เจ้าหน้าที่โบราณคดีใต้น้ำ กองโบราณคดี กรมศิลปากร
ปัจจุบันอยู่ที่ : ไม่ปรากฏหลักฐาน
พิมพ์เผยแพร่ : โบราณคดีเขื่อนปากมูล (กรุงเทพฯ กรมศิลปากร และ การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย, 2535), 62-69.
ประวัติ ในบรรดาจารึกอักษรปัลลวะ ที่พบในภาคอีสานของประเทศไทย มีจารึกกลุ่มหนึ่งจำนวน 7 หลัก ซึ่งเป็นของพระเจ้าศรีมเหนทรวรมัน มีรูปอักษรเหมือนกัน ข้อความเหมือนกัน ต่างกันเพียงข้อความที่กล่าวถึงสิ่งสร้างขึ้นเพื่อเคารพบูชาเท่านั้น กลุ่มจารึกดังกล่าวประกอบด้วย
- จารึกวัดศรีเมืองแอม (ขก. 15) จังหวัดขอนแก่น (สร้างพระศิวะลึงค์)
- จารึกปากน้ำมูล 1 (อบ. 1) จังหวัดอุบลราชธานี (สร้างพระศิวะลึงค์)
- จารึกปากน้ำมูล 2 (อบ. 2) จังหวัดอุบลราชธานี (สร้างพระศิวะลึงค์)
- จารึกวัดสุปัฏนาราม (อบ. 4) จังหวัดอุบลราชธานี (สร้างพระศิวลึงค์)
- จารึกปากโดมน้อย (อบ. 28) จังหวัดอุบลราชธานี (สร้างพระศิวลึงค์)
- จารึกถ้ำภูหมาไน (อบ. 9) จังหวัดอุบลราชธานี (สร้างพระโค)
- จารึกสุรินทร์ (วัดชุมพล) จังหวัดสุรินทร์ (สร้างพระโค) (จารึกหลักนี้ สาบสูญไปแล้ว)